बाँकेको राप्तीसोनारी गाउँपालिकाकी ३५ वर्षीया महिला २०५९ सालमा १२ वर्षको उमेरमा सामूहिक बलात्कारमा परिन् । तत्कालीन सरकारी सेना घरमा आएर उनलाई जबर्जस्ती लिएर गए । पछि घरमा कोही नभएको समयमा नियमित आउजाउ गर्दै जबरजस्ती गर्न थाले ।
एक वर्षसम्म डरले घरमा सुत्न नसकेर रातिमा घरनजिकैको जंगलमा सुत्ने गरिन् । १६ वर्षको उमेरमा विवाह गरिन् । अहिले उनका दुई छोरी छन् ।
सेनाबाट मात्र होइन, उनी सशस्त्र द्वन्द्वकालमा विद्रोही पक्षबाट पनि यौन हिंसामा परेको बताउँछिन् । गाउँमा प्राथमिक उपचार केन्द्रमा काम गर्ने भएकाले तत्कालीन विद्रोही पक्षले उनलाई घरबाटै कब्जा गरेर लगेका थिए । उपचारका नाममा घाइते भएकाले समेत जबर्जस्ती गरेको उनी सुनाउँछिन् ।
‘म कसलाई दोष दिऊँ, दुवै पक्षबाट पीडित भएँ,’ उनले भनिन्, ‘म आफ्नो समस्या कसैलाई भन्न सक्दिनँ । मेरा पतिलाई समेत यसबारे थाहा छैन ।’
उनले परिवार र सम्बन्ध बिग्रिने डरले यो कुरा कसैसामु खोल्न नसकेको उनले बताइन् । ‘न्याय पाउने कुरा त टाढाको भयो, आफूले भोगेको कुरा व्यक्त गर्न नपाउँदा कस्तो पीडा हुन्छ ? त्यो भोग्नेलाई मात्र थाहा छ,’ उनले भनिन् । द्वन्द्वकालमा कैयौं महिला यौन हिंसाको सिकार बने । पीडितले अहिलेसम्म उपचारसमेत पाएका छैनन् । शान्ति सम्झौता भएको लामो समय बित्दा पनि पीडितको गुनासो उस्तै छ ।
बाँकेको बैजनाथ गाउँपालिकाकी ३४ वर्षीया महिला १२ वर्षको उमेरमा बर्दियाको बासगढीमा सेनाबाट बलात्कारमा परिन् । उक्त घटना उनले अहिले पनि बिर्सन सकेकी छैनन् । यौन हिंसाका कारण स्वास्थ्य समस्यासँगै मानसिक तनाव पनि भोगिरहेको उनले बताइन् ।
अहिलेसम्म उनी मनोसामाजिक परामर्श लिइरहेकी छन् । अहिले उनी विवाहित हुन् । दुई बच्चा छन् । उनलाई त्यो घटनाले अहिले पनि झस्काउँछ । १२ वर्षको उमेरमा भएको त्यो घटनाबारे पतिले थाहा पाएपछि उनले मानसिक यातना समेत खेप्नुपरेको थियो । ‘आफ्नो स्वास्थ्य समस्या एउटा छ । जहिले पनि त्यही कुरालाई लिएर पतिबाट मानसिक यातना पाइरहेकी छु,’ उनले भनिन्, ‘चाहेर पनि त्यो समयलाई भुल्न सकेकी छैन ।’
