अझैँपनी मेरा आँखा अगाडी धुवाँको मुस्लो मडारिरहेको छ —संसद दनदनी जलिरहेको छ
अदालत चिताभरिको खरानी जस्तै भासिँदै गरेको छ  र सिंहदरबार भित्रका पर्खालहरूले रगत चपाएका जस्ता देखिँदै गरेको छ ।
म जन्तुवत होइन, मान्छे हुँ।
म हिंसा होइन, शान्ति खोज्छु।
तर मेरो साथीहरू, मेरा आफ्नै उमेरका सपनावान युगलहरू, सडकमा लडे। केही घर फर्केनन्। उनीहरूको आमाबुबाले रातभर ढोका ढकढक्याएर छोरा फर्किन्छ कि भनेर आँसु पुछे। अब त उनीहरूको ढोका कहिल्यै नखुल्ने भयो।
हे संविधान!
तिमी हाम्रो मुक्तिको प्रमाणपत्र हौ भनिएको थियो।
तर आज तिमी कागजको थुँगा बनेर, सत्ताको लोलुप खेलमा जलेर खरानीमा परिणत भयौ।
तर म तिमीलाई पूर्ण अस्वीकार गर्दिनँ—किनकि म जान्दछु,
संविधान भनेको जनताको साझा वाचा हो,
अन्तर्राष्ट्रिय कानुनले दिएको सार्वभौम अधिकारलाई व्याख्या गर्ने दस्तावेज हो,
मानव अधिकार घोषणापत्रले औंल्याएको “जीवन, स्वतन्त्रता र न्याय” को जग हो।
म अरू राष्ट्रहरूको कथा पढ्छु—
सिरिया, जहाँ संवैधानिक शून्यताले द्वन्द्वको साम्राज्य जन्मायो;
अफगानिस्तान, जहाँ विदेशी हस्तक्षेपको पाटो बन्नु पर्‍यो;
सुडान र सोमालिया, जहाँ संविधान कमजोर हुँदा राष्ट्र नै भत्कियो।
तर म विश्वास गर्छु—नेपाललाई त्यस्तो अन्धकारमा लान दिन्नौं।
मेरो सपना स्पष्ट छ—
भ्रष्टाचारले नखाएको शासन,
नातावादले नथिचेको अवसर,
न्यायको ढोका सबैका लागि खुला भएको देश।
तर यो सपना हिंसाको रगतले होइन,
शान्ति र एकताको आत्माले साकार हुनुपर्छ।
मेरा साथीको रगतले भिजेको सडकलाई म सम्झन्छु।
उनले मसँगै पढ्ने बुक खोलेका थिए, भविष्यमा डाक्टर हुने सपना देखेका थिए। तर आज उनी छैनन्।
उनको आमा आजपनि आँसु पुछ्दै भन्नुहुन्छ—“मेरो छोरो तिमीजस्तै हुन्थ्यो।”
म उनको आमा सामु निरुत्तर हुन्छु, तर मेरो आत्माले प्रतिज्ञा गर्छ—
“तपाईँको छोरोले देखेको नयाँ नेपालको सपना हामी अधुरो रहन दिन्नौं।”
म विश्वास गर्छु—
क्रान्ति भनेको केवल ढुङ्गा र गोली होइन।
क्रान्ति भनेको चेतनाको पुनर्जागरण हो।
क्रान्ति भनेको आफ्नै संस्कृति, परम्परा र आपसी सद्भावलाई सम्मान गर्दै
भ्रष्टाचार, अन्याय र अत्याचारविरुद्धको सत्याग्रह हो।
म त्यो नेपाल देख्न चाहन्छु—
जहाँ हामीलाई आफ्नो धर्म, भाषा वा जातले होइन,
साझा मानवताको नाताले चिनिन्छ।
जहाँ संसद बहसको विद्यालय हुन्छ,

अदालत अन्यायका लागि ढाल होइन,
न्यायका लागि दीपक हुन्छ।
आज म सोलह वर्षको छु,
तर मेरो हृदय हजारौँ वर्षको पीडाले भारी छ।
म आँसु थाम्न सक्दिनँ, तर आँसुको भित्री शपथ गाढ्छु—
मेरो साथीको रगत व्यर्थ जाने छैन।
नेपाल,
तिमी असफल राष्ट्र होइन।
तिमी त सपनाको नालापानी,
त्यागको खलङ्गा,
वीरत्वको कालापानी,
र भविष्यको हिमाल हौ।
म विश्वास गर्छु—
हामी जेनजीले तिमीलाई पुनः उठाउनेछौं।
र हाम्रो क्रान्ति,
रगत होइन—
शान्तिको गीत हुनेछ।
✍️किशोर आचार्य